سیستان و بلوچستان؛ فرصت‌های بزرگ در سایه بی‌توجهی
در گوشه جنوب‌شرقی ایران، جایی که فرهنگ و تاریخ دست در دست طبیعت بکر داده‌اند، استانی با ظرفیت‌های کم‌نظیر هنوز زیر سایه محرومیت نفس می‌کشد. سیستان و بلوچستان می‌تواند دروازه تجارت و توسعه باشد، اما سال‌ها بی‌برنامگی و کم‌توجهی، این فرصت طلایی را معطل گذاشته است.
پایگاه خبری تحلیلی شجرنیوز: سیستان و بلوچستان، پهناورترین استان ایران، با وجود موقعیت جغرافیایی استراتژیک و منابع انسانی باانگیزه، هنوز سهمی درخور از توسعه ملی نگرفته است. نرخ بیکاری حدود ۱۶ درصد، فقر دامنگیر یک‌سوم خانواده‌ها، کمبود شدید امکانات درمانی و آموزشی، و خشکسالی بی‌امان، تصویری تلخ و نگران‌کننده از این سرزمین ساخته است.
در حوزه سلامت، کمبود تخت‌های بیمارستانی و پزشکان و در معیشت، وابستگی ناگزیر به مشاغل پرخطر مانند سوخت‌بری، نتیجه مستقیم کمبود زیرساخت‌ها و بی‌توجهی سیاست‌گذاران است. طوفان‌های گرد و غبار، قطعی‌های مکرر برق در گرمای سوزان، و بحران آب شرب، فشار مضاعفی بر زندگی مردم وارد می‌کند.
با این همه، سیستان و بلوچستان تنها روایت محرومیت نیست. بندر چابهار، ظرفیت عظیم تجارت مرزی با پاکستان و افغانستان، معادن غنی، محصولات کشاورزی گرمسیری و هنرهایی چون سوزن‌دوزی بلوچی، هر یک می‌توانند موتور محرک توسعه باشند؛ به شرط آن‌که اراده‌ای جدی برای بهره‌برداری از آن‌ها وجود داشته باشد.
برای خروج از این چرخه محرومیت، چند گام اساسی لازم است: توسعه و تجهیز بندر چابهار، احیای منابع آبی و تالاب هامون، تقویت زیرساخت‌های درمانی و آموزشی، حمایت عملی از تولیدات بومی، و مقابله علمی و پایدار با ریزگردها. سیستان و بلوچستان، اگر در اولویت ملی قرار گیرد، نه تنها می‌تواند به یکی از پیشروترین مناطق کشور تبدیل شود، بلکه ایران را یک گام بلند به سوی توسعه پایدار خواهد برد.
اکنون زمان آن رسیده که این سرزمین از حاشیه به متن توجه بیاید و ظرفیت‌هایش به ثمر بنشیند. اگر بخواهید، می‌توانم همین متن را در قالب نسخه کوتاه‌شده و مناسب شبکه‌های اجتماعی هم آماده کنم تا پیام انتقادی و امیدبخش‌اش سریع‌تر منتقل شود.
یادداشت از فرهاد زندی نظامی (دبیر گروه سیاسی و اجتماعی)
با ما در شبكه های اجتماعی همراه باشيد: اينستاگرام شجرنيوز ، تلگرام شجرنيوز
